تک بیتی های ناب

میکند با خویش خود بیگانگی .....     

                                   با غریبان اشنایی میکند..............

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت

                             به غمزه ، مسئله آموز صد مدّرس شد

ماه درخشان چو پنهان شود

                            شب پره بازیگر میدان شود

بی جهت خود را مرنجان ، از قضا نتوان گریخت

                                 نوش جان باید کنی ، حق در پیاله هر چه ریخت

مدعی خواست که از بیخ کند ریشه ی ما

                              غافل از آن که خدا هست در اندیشه ی ما

ناسازگاری از فلک آمد وگرنه من

                           با خاک خوی کرده ام و با خار ساخته ام

دگر ز نرد هستیَم امید برد نیست

                         که از طاق و جفت ، آنچه مرا بود باخته ام

منظور و مقصدی نشناسد جز جفا

                        من با یکی نظاره ، جهان را شناخته ام

ما را فکند حادثه ، ورنه هیچگاه

                       گوهر چو سنگریزه نیفتد به برزنی

ما زخمی ترین ساقه ی این جنگل خشکیم

                                   تیغ و تبری نیست که ما را نشناسد